a three hundred and forty dollar horse and a hundred dollar whore|Charles Bukowski

don’t ever get the idea I am a poet; you can see me

at the racetrack any day half drunk

betting quarters, sidewheelers and straight thoroughs

but let me tell you, there are some women there

who go where the money goes, and sometimes when you

look at these whores these onehundreddollar whores

you wonder sometimes if nature isn’t playing a joke

dealing out so much breast and ass and the way

it’s all hung together, you look and you look and

you look and you can’t believe it; there are ordinary women

and then there is something else that wants to make you

tear up paintings and break albums of Beethoven

across the back of the john; anyhow, the season

was dragging and the big boys were getting busted

all the non-pros, the producers, the cameraman

the pushers of Mary, the fur salesman, the owners

themselves, and Saint Louie was running this day

a sidewheeler that broke when he got in close

he ran with his head down and was mean and ugly

and thirty-five to one, and I put a ten down on him

the driver broke him wide

took him out by the fence where he’d be alone

even if he had to travel four times as far

and that’s the way he went it

all the way by the outer fence

traveling two miles in one

and he won like he was mad as hell

and he wasn’t even tired

and the biggest blonde of all

all ass and breast, hardly anything else

went to the payoff window with me

that night I couldn’t destroy her

although the springs shot sparks

and they pounded on the walls

later she sat there in her slip

drinking Old Grandad

and she said

what’s a guy like you doing

living in a dump like this

and I said

I’m a poet

and she threw back her beautiful head and laughed

you? you . . . a poet

I guess you’re right, I said, I guess you’re right

but still she looked good to me, she still looked good

and all thanks to an ugly horse

who wrote this poem

Lady Lazarus|Sylvia Plath

I have done it again

One year in every ten

I manage it——

A sort of walking miracle, my skin

Bright as a Nazi lampshade

My right foot

A paperweight

My face a featureless, fine

Jew linen

Peel off the napkin

O my enemy

Do I terrify——

The nose, the eye pits, the full set of teeth

The sour breath

Will vanish in a day

Soon, soon the flesh

The grave cave ate will be

At home on me

And I a smiling woman

I am only thirty

And like the cat I have nine times to die

This is Number Three

What a trash

To annihilate each decade

What a million filaments

The peanut-crunching crowd

Shoves in to see

Them unwrap me hand and foot——

The big strip tease

Gentlemen, ladies

These are my hands

My knees

I may be skin and bone

Nevertheless, I am the same, identical woman

The first time it happened I was ten

It was an accident

The second time I meant

To last it out and not come back at all

I rocked shut

As a seashell

They had to call and call

And pick the worms off me like sticky pearls

Dying

Is an art, like everything else

I do it exceptionally well

I do it so it feels like hell

I do it so it feels real

I guess you could say I’ve a call

It’s easy enough to do it in a cell

It’s easy enough to do it and stay put

It’s the theatrical

Comeback in broad day

To the same place, the same face, the same brute

Amused shout

‘A miracle

That knocks me out

There is a charge

For the eyeing of my scars, there is a charge

For the hearing of my heart——

It really goes

And there is a charge, a very large charge

For a word or a touch

Or a bit of blood

Or a piece of my hair or my clothes

So, so, Herr Doktor

So, Herr Enemy

I am your opus

I am your valuable

The pure gold baby

That melts to a shriek

I turn and burn

Do not think I underestimate your great concern

Ash, ash—

You poke and stir

Flesh, bone, there is nothing there——

A cake of soap

A wedding ring

A gold filling

Herr God, Herr Lucifer

Beware

Beware

Out of the ash

I rise with my red hair

And I eat men like air

Tulips|Sylvia Plath

The tulips are too excitable, it is winter here

Look how white everything is, how quiet, how snowed-in

I am learning peacefulness, lying by myself quietly

As the light lies on these white walls, this bed, these hands  

I am nobody; I have nothing to do with explosions 

I have given my name and my day-clothes up to the nurses   

And my history to the anesthetist and my body to surgeons

They have propped my head between the pillow and the sheet-cuff   

Like an eye between two white lids that will not shut

Stupid pupil, it has to take everything in

The nurses pass and pass, they are no trouble

They pass the way gulls pass inland in their white caps

Doing things with their hands, one just the same as another

So it is impossible to tell how many there are

My body is a pebble to them, they tend it as water

Tends to the pebbles it must run over, smoothing them gently

They bring me numbness in their bright needles, they bring me sleep

Now I have lost myself I am sick of baggage——

My patent leather overnight case like a black pillbox 

My husband and child smiling out of the family photo

Their smiles catch onto my skin, little smiling hooks

I have let things slip, a thirty-year-old cargo boat   

stubbornly hanging on to my name and address

They have swabbed me clear of my loving associations

Scared and bare on the green plastic-pillowed trolley   

I watched my teaset, my bureaus of linen, my books   

Sink out of sight, and the water went over my head

I am a nun now, I have never been so pure

I didn’t want any flowers, I only wanted

To lie with my hands turned up and be utterly empty

How free it is, you have no idea how free——

The peacefulness is so big it dazes you

And it asks nothing, a name tag, a few trinkets

It is what the dead close on, finally; I imagine them   

Shutting their mouths on it, like a Communion tablet

The tulips are too red in the first place, they hurt me

Even through the gift paper I could hear them breathe   

Lightly, through their white swaddlings, like an awful baby

Their redness talks to my wound, it corresponds

They are subtle : they seem to float, though they weigh me down

Upsetting me with their sudden tongues and their color

A dozen red lead sinkers round my neck

Nobody watched me before, now I am watched

The tulips turn to me, and the window behind me

Where once a day the light slowly widens and slowly thins

And I see myself, flat, ridiculous, a cut-paper shadow   

Between the eye of the sun and the eyes of the tulips

And I have no face, I have wanted to efface myself 

The vivid tulips eat my oxygen

Before they came the air was calm enough

Coming and going, breath by breath, without any fuss

Then the tulips filled it up like a loud noise

Now the air snags and eddies round them the way a river   

Snags and eddies round a sunken rust-red engine

They concentrate my attention, that was happy   

Playing and resting without committing itself

The walls, also, seem to be warming themselves

The tulips should be behind bars like dangerous animals

They are opening like the mouth of some great African cat

And I am aware of my heart: it opens and closes

Its bowl of red blooms out of sheer love of me

The water I taste is warm and salt, like the sea

And comes from a country far away as health

آمریکا|آلن گینزبرگ

آمریکا هرچه داشتم را به تو بخشیدم و حال من هیچم.

آمریکای دو دلار و بیست‌و‌هفت سنت 17 ژانویه‌ی 1956.

من نمی‌توانم در مواضع ذهنم مستقر شوم.

آمریکا چه زمانی جنگ بشری را تمام خواهیم کرد؟

برو خودت را به گاییدن بده با بمب اتمت.

حال درستی ندارم مزاحمم نشو.

تا زمانی که در وضعیت درست ذهنم نباشم شعرم را نخواهم نوشت.

آمریکا چه زمانی فرشته‌خو خواهی شد؟

چه زمانی لخت خواهی شد؟

چه زمانی از میان قبر به خودت نگاه خواهی کرد؟

چه زمانی سزاوار تروتسکیست‌های میلیونی خود خواهی بود؟

آمریکا چرا کتابخانه‌هایت مملو از اشک است؟

آمریکا چه زمانی تخم‌مرغ‌هایت را به هند خواهی فرستاد؟

از خواسته‌های دیوانه‌وارت ناخوشم.

چه زمانی می‌توانم به سوپرمارکت بروم و آنچه را می‌خواهم با شمایل مناسبم بخرم؟

آمریکا درنهایت من و تو کامل هستیم نه جهان دیگر.

ماشینیسم‌ات برایم چیزی گزاف است.

تو سبب شدی که من وارسته باشم.

باید راه دیگری برای گذر از این بحث وجود داشته باشد.

باروز در طنجه است، بازگشتش را دور می‌بینم و این یک وضعیت شوم است.

آیا تو شوم و شیطانی هستی یا این شکلی از مضحکه‌ی کاری‌ست؟

در تلاشم که به جهت اصلی وارد شوم.

نمی‌پذیرم که وسواسم را ترک کنم.

آمریکا دست از فشاردادن بردار من کار خودم را بلدم.

آمریکا شکوفه‌های آلو در حال فروریختن است.

ماه‌هاست که روزنامه‌ای نخوانده‌ام، هرروز کسی به جرم آدم‌کشی محاکمه می‌شود.

آمریکا من نسبت به کارگران صنعتی جهان احساساتی هستم.

آمریکا من کمونیست بودم در دوران کودکی و حالا هم متاسف نیستم.

من ماریجوانا می‌کشم در هر فرصتی که به دست آورم.

برای روزها در خانه‌ا‌م می‌نشینم و به رزهای در گنجه خیره می‌شوم.

وقتی به محله‌‌ی چینی‌ها می‌روم مست می‌کنم و هرگز سکس نمی‌کنم.

ذهنم چنین می‌نماید که قرار است آشفتگی‌هایی در کار باشد.

باید مرا هنگام خواندن مارکس می‌دیدی.

روانکاوم چنین فکر می‌کند که حال خوشایندی دارم.

من دعای خدا را نخواهم خواند.

من تصورات والا و ارتعاشات کیهانی دارم.

آمریکا من هنوز به تو نگفتم چه بر سر عمو مکس آوردی وقتی او از روسیه بازگشت.

خطاب من به توست.

آیا قرار است اجازه دهی زندگی احساسی تو توسط مجله تایم تنظیم شود؟

من مدام به مجله‌ی تایم فکر می‌کنم.

هر هفته آن را می‌خوانم.

جلدش به من خیره می‌شود هر بار که پنهانی از کنج شیرینی‌فروشی می‌گذرم.

آن را در زیرزمین کتابخانه‌ی عمومی برکلی از نظر گذرانده‌ام.

همیشه در مورد مسئولیت حرف می‌زند. بازرگانان جدی هستند. تولیدکنندگان فیلم جدی هستند.

همگان جدی هستند مگر من.

چنین برایم رخ می‌دهد که من آمریکا هستم.

باز دارم با خودم حرف می‌زنم.

آسیا در کار شورش علیه من است.

شانس یک چینی از آن من نیست.

بهتر است ابتکارات ملی خودم را در نظر بگیرم.

سرچشمه‌های ملی من متشکل از دو بند ماریجوانا میلیون‌ها اندام سکسی یک ادبیات خصوصی غیرقابل انتشار که با سرعت 1400 مایل در ساعت می‌راند و بیست‌‌وپنج هزار بیمارستان روانی.

من هیچ‌چیزی در مورد زندان‌هایم نمی‌گویم و نه در مورد میلیون‌ها پابرهنه‌ای که در گلدان‌های من زیر نور پانصدخورشید زندگی می‌کنند.

من فاحشه‌خانه‌های فرانسه را از میان برداشته‌ام، بعد سر وقت طنجه خواهم رفت.

میل من این است که رئیس جمهور شوم بر خلاف این حقیقت که یک کاتولیک هستم.

آمریکا چطور می‌توانم یک سرود متعالی در حال‌وهوای ابلهانه‌ات بنویسم؟

من چون هنری فورد ادامه خواهم داد قطعات شعری من به اندازه‌ی اتوموبیل‌های او منحصر به فرد هستند و حتا بیشتر بنابراین همه‌ی آن‌ها جنسیت‌های متفاوتی دارند.

آمریکا قطعات شعر را برای تو 2500 دلار هرقطعه را 500 دلار بر اساس قطعه شعر قدیمت معامله خواهم کرد.

آمریکا تام مونی را آزاد کن.

آمریکا وفاداران اسپانیایی را نجات بده.

آمریکا ساکو و وانزتی نباید اعدام شوند

آمریکا من پسران اسکاتسبورو هستم.

آمریکا زمانی که هفت سال داشتم مامان مرا به جلسات سلول کمونیستی برد آنها به ما یک مشت لوبیای گاربانزو برای هر بلیط فروختند یک بلیط به ارزش پنج سنت بود و سخنرانی‌ها آزاد همه‌کس فرشته‌خو و احساساتی در مورد کارگران، اینها همه از اعماق قلب بود تو نمی‌دانی عجب چیز شگفتی بود حزب در 1835 اسکات نی‌یرینگ یک پیرمرد عالی یک فرد شریف واقعی مادر بلور زنانه-ابدی اعتصاب‌کنندگان ابریشم سبب شد اشک بریزم من زمانی سخنرانی ییدیش اسرائیل آمتر را به‌وضوح دیدم. همه باید جاسوس بوده باشند.

آمریکا تو واقعا نمی‌خواهی که وارد جنگ شوی.

آمریکا خودشانند روس‌های شر.

خودشانند روس‌ها خودشانند روس‌ها و خودشانند چینی‌ها. و خودشانند روس‌ها.

روسیه می‌خواهد ما را زنده زنده بخورد. حکومت روسیه دیوانه شده است. او می‌خواهد ماشین‌هایمان را بگیرد بیرون از گاراژهایمان.

مال او(زن) می‌خواهد شیکاگو را چنگ بزند. مال او(زن) به یک ریدرز دایجست سرخ نیاز دارد. مال او(زن) کارخانه‌های خودروسازی ما در سیبری را می‌خواهد. مال او(مرد) بوروکراسی پیچیده‌ای‌ست که پمپ‌بنزین‌های ما را می‌چرخاند.

این خوب نیست. اَه. مال او(مرد) سرخ‌پوستان را وادار می‌کند که خواندن بیاموزند. مال او(مرد) به سیاه‌پوستان کت‌و‌کلفت نیاز دارد. هاه. مال او(زن) ما را مجبور می‌کند که شانزده ساعت در روز کار کنیم. درخواست یاری.

آمریکا این تماما جدی است.

آمریکا این اثری‌ست که از تماشای تلویزیون دریافت می‌کنم.

آمریکا چنین چیزی درست است؟

بهتر است کارم را پیش ببرم.

درست است من نمی‌خواهم به ارتش بپیوندم یا ماشین‌های تراش را در کارخانه‌های قطعات دقیق بچرخانم، درهرحال من نزدیک‌بین و روانی هستم.

آمریکا من شانه‌ی عجبم را بر چرخ می‌گردانم.

برکلی، 17 ژانویه 1956

یک وضعیت هذیانی|سجاد ملکشاهی

هذیان اتاق شیرهایی‌ست

بیرون‌جهیده از هر ضلع:

هذلولی‌های آرواره‌ها، کهکشانی‌ست

که شکل صوت را به استخوان مخابره می‌کند.

دانستن نام شما هنگام سکس به چه معناست؟

جا که زمان چون عرق‌های روی کمرگاه می‌شود

وقت تغییر شیوه‌ی تنفس و گرانش گوشت

که شب موجودیت تازه ظاهر می‌کند:

لب‌های شما، از کدام روز به اینجا سفر کرده؟

خیابانی که در این اتاق منتشر می‌شود

پشت در تن می‌گیرد

میان صدای چرخیدن لولاها

که پنجره‌ای می‌گشاید به ران‌های نامکشوف

تا خیالی تازه شود از بدویت معماری،

چرا که مرگ، از خروجی‌های تنت

شکافنده-دروگر است:

محصول‌های ضد استعماری

سویه‌های ازلی، منهای تقسیط تن،

به اجزایی در بازیابی میل می‌کند

حدود قطبی وحشت، در اضلاع ذوب می‌شود

شکل‌های آخر-زمانی

از تارهای نا-آشنا تصعید می‌شود.

خوردن اندام‌ها، بدون جویدن رخ می‌دهد.

خوردن اندام‌ها، مثل بالا-آوردن چیزی‌ست.

کشیدن بارهایی، که میل بر بدن می‌کارد.

کاردهایی که درونت نهان داری

جنگلی‌ست برای دیدار؟

دیدنت، کوره‌راهی‌ست که از میان ران‌هات می‌گذرد؟

چقدر از چرخاندن زبان بر زبانت فاصله بگیرم

و ارتعاش‌های فریبنده، لحظه را چون صخره‌ای

به اوج برد؟ و گرایش تنانه، تحرکی باشد به سوی چنگ‌زدن به مغاک؟

یورشی برای چرخیدن در گوشت محتوم به فساد؟

گفتن نامت هنگام سکس، بدن تازه‌ای می‌سازد؟

وهمی منتشر میان گوشت و استخوان،

نور پاشیده بر منافذ پوست

که از هر شعاع، نیزه‌ای به میان اضلاع پیش رود

و کمان‌هایی بگشاید از تارهای شکافنده‌ی افق؟

افق دو چشم شهوانی که به راه-کشانه‌-‌های اریب پرتاب‌شده؟

زاویه‌ای برای چرخیدن در میان کلمات،

کاوشگری‌ست که از محدوده‌ی میل جدا-شده؟

حدود شر، از زبان آغاز می‌شود؟

از کلمه، که روی کلمه‌ی دیگر بنا می‌شود،

برج‌هایی از دَوران،

مهابتی که بت‌های ذوب‌شده را در نیستی رها می‌کند

سرزمینی ناپدید، سطرهایی از فراموشی

که در حرارت دو تن، بخار می‌شود

شکل تشدید خون در شادی هولناک دم!

1402-04-23

شبیه خون، شبیه سکس، شبیه شب|سجاد ملکشاهی

این چنین می‌نمود که آن‌جا عنبیه‌هایی‌ست

چون تصاویر چرخان دیجیتال،

باید به زبانی نزدیک شد که همه فهم باشد؟

مثل اینکه هنوز چیزی در تاریکی بچرخد؟

یا نوعی سفیدی‌ست که در آن گم می‌شوند

گورهایی در سطح لغت؟

زبان دور زبانی می‌چرخد، کلمه روی کلمه‌ای،

خانه‌ای در صحرای ازل بنا می‌شود؟

برج‌های بابلم از نوک انگشت‌ها آغاز می‌شود؟

فردا شبیه چیزی محذوف از میل است؟

و تمام این خطوط در معماری خیابان،

از میان بدن‌ها می‌گذرد،

روی سنگ‌های چهره‌ها می‌لغزد

و بر امواج نامتقارن، شکل‌هایی از هذیان را پیش می‌برد

اندام‌های امتناعی برای انتحار؟

چنین تصاویری، برای آینده‌ی مجهول خطرناک است؟

و چنین تظاهر کنیم که چیزهایی مهم است

ضروری، و باید نمایش دهیم که چیزی در جریان است

امری مخفی، که همه چیز را خواهد شکافت

شبیه خون، شبیه سکس، شبیه شب

شبیه شبی-سکس-خون که از میان صفحات الکترونیک می‌گذرد

از برآمدگی‌های تن، که حالا به سوزن‌ها سنجاق‌شده،

به خطوط حیاط‌های جمهوری

که بادی موثق و کثیف را از نرخ‌های گزاف املاک استیجاری

چون تخدیری عتیق به بدنی تزریق می‌کند که مقرر است

به شکاف‌های متعددش، متعهد باشد

ابدیتی در تکه تکه شدن و کاوشگری بی‌رحمانه

مثل وقتی که تن زیست‌شناختی از گوشت‌های بدوی ذهنی می‌سازد

برای فروپاشی تصاویر پیش در چرخشی چنین

که نور منکسر در فرمول‌های مکشوف، بیهودگی پاسخ را تقریر می‌کند

چرا که نرخ مبادلات ارزی، اقیانوس هول است در دهانی نهنگ-جنس

که مهابتش در معماری فرسوده و مهوع ساختمان‌های رو به زوال،

تکه‌های تقطیع‌شده‌ی هیولایی‌ست که در هر آن،

سری تازه از سطر پیش وام می‌گیرد و در انباشت کلمات،

چنان می‌نماید که چیزی جریان چیزی را بدل به وضعیتی دیگر می‌کند

مثل همان آن که روی یک سطر می‌نشینی

و به گفتگو با نیستی پیش می‌روی

گورستانی از امحا

نحوهای تصعیدی

لب‌های بخارشده و ران‌های گشوده به کلمات تازه

انقلابی علیه معماری چهره در بانک‌ها

کشتارگاه‌های قسطی و درهایی که به رویی دیگر گشوده می‌شود

پس از دفع اسپرم‌های ملی و شق‌‌‌‌‌‌‌‌‌های نازل‌‌‌‌‌شده

در خستگی مایل به خواب نابرابر، ناکافی

و سبعیت صورتی که جزئی از اشیاء می‌شود

با تاریخی از میلیاردها جمجمه‌‌‌‌‌‌ی پیش رو

در سفره‌های زیرزمینی مرگ، که خاک‌های اساطیری

قهقهه‌هایی شکافان سر می‌دهند

چرا که هر شعاع، شمشیری‌ست که از نهایت امر سخن دارد:

فساد گوشت، مدفوع و لغزش‌های طبقاتی

که بر مبنای نشانه‌هایی چکش‌شده

بر هر سال ممتد می‌شود

و فضاهای نامکشوف، به نوشتاری دیگر میل خواهند کرد

در بدویتی بیگانه با زبان نهاده‌شده در تن جمعی

که قرار است ماشینی باشد برای همه فهمی،

برای برقراری ارتباط در ارتفاع محدود،

باید دست به جنایتی علیه خیال زد،

علیه وضعیتی در نوشتار، و غیر از آن، لازم است

شورشی در کلام عیان کرد، تا آشنایی‌زدایی

به وضعیتی دیگر منجر شود،

به دری که استخوان را به کوه‌های تکین می‌گشاید.

خرداد 1402

دریایی‌ که از خون کشتار ناآرام است|سجاد ملکشاهی

صورت که از خون ساخته می‌شود

چرخان بر قطاع‌های دیدن.

شمایلی از اتاق‌های گاز، در مچ‌های قتل نهان است

در حلقه‌ی طناب‌ها، گردان‌هایی از وحش دست به دست می‌شود.

باید صفحه‌ی تازه‌ای گشود

از بدن فردا -ظاهرشده از میان شورش و زبان-

در تن زیست-شناختی با محوریت سکس و بنای زایش

معماری مخابره‌شده به اندیشه، فضایی برای ترکیب نیروهای ناهمگون است:

گلویی که بنای کلمات را در هم می‌ریزد،

زمین تازه‌ای از چرخش آتش-

تنی از شورها در میان

که زبان را به سویی دیگر می‌خواند:

رفیق تو منم، همو که صورت بر تنهایی‌اش می‌کشی

و سرخ در دل شب ویرانه‌هایت را می‌سوزانی

در دل شب که هجوم از دندان حرامیان تن می‌گیرد

و حجمی می‌شود برای تقطیع:

آن‌سو که چاقو از ماه می‎‌گیری

شعاع موحشی از بریدن می‌شوی.

چگالی یک بوسه بر تنت می‌لغزد

نیرویی‌که از تشدید زبان می‌گیری

و در خیابان پرسه می‌زنی

سطری از تبار آتش

که در خون گر می‌گیرد

در خیال یک، در حدود سنگ‌های زمین،

برودتی نقش-بسته پشت بر پشت،

بوسه بر بوسه، که تن مرتفع می‌‌شود

قله‌ از پس قله، چیزی موهوم واضح می‌شود

روز به روز، امر غایب ظاهر می‌شود

کلمه به کلمه، معنایی حفر می‌شود

دوایری از حلقه‌های جدلی، کوره‌هایی از آدمیان،

گلوی کوره‌راه‌های جنگلی‌، جنگی‌ می‌خواند:

حوالی خون خانه‌ای‌ست که پیدایش دست‌هاست

دست‌های تاریخ، با گوشت جهت‌مند،

با چشم‌های بیشتر از هشت ساعت کاری،

با چشم‌های پرسشگر که ثبوت را ویران می‌سازد

با حفره‌های چشم‌ها، چشم‌های مدفون، مدفنی مهیب از چند میلیون چشم،

مغاکی عظیم در دل شب، مغاک سرخ سالیان، تو را خواهد بلعید

دریایی‌ که از خون کشتار ناآرام است.

خرداد 1402

انقلاب|آن والدمن

تابستان هولناک در افقی که به آن خیره شده‌ام

از پنجره‌ام به سوی خیابان‌ها

جایی که همه آنجا خواهند بود

در حال قدم زدن، دید زدن اطراف در فضای باز

مشکوک به قلب یکدیگر برای گشودن آتش

در سراسر خیابان‌ها

          همان خیابان‌ها که هر روز درباره آن‌ها می‌خوانی

شبکه‌ایست که سفر می‌کنیم از راه آن به مرکز

انرژی‌ست که حیات را سرشار می‌کند

و شکافنده سوزان است شادان بر سراسر پرده

          بیش از این دیگر نمی‌توانم نشستن!

می‌خواهم جایی بروم که احساس شرارتی چنین نداشته باشم

ترک کنم این جزیره خُرد را پیش از فروریختن پل‌ها

(قلب من هم بریدگی‌هایی دارد)

نه می‌خواهم نشسته باشم در میان به تماشای فیلم

سپس درون سرم به خواب روم

کسی به آن می‌کوبد با الوار گران چون دشمن

کسی که قرار است به صورتی چنان تغییر کند که برای تو شناختنی نیست

سپس ناپدید می‌شود پشت پنجره پشت اسلحه

مانند قهرمان تنهایی که در خیابان اصلی کمین کرده است

با اضطراب فریاد می‌زند کجایی؟ تنها می‌خواهم بدانم

تمام زوایای مرگ ممکن است زیر آسمان آمریکا!

به سختی می‌توانم تمام ساختمان‌های آلوده‌کننده آسمان را ببینم

مگر این‌که به رگباری از بطری‌ها بدل شود

سپس برای لحظه‌ای واضح می‌شود جا که نفس می‌کشی

و می‌بینی هنوز زنده‌ای چون همیشه و بودن را می‌خواهی

اما مایلی جای دیگری باشی شاید آفریقا

بیاغاز دوباره به تمامی همانطور که دوران تاریکتر و تاریکتر می‌شود

و جهان به راهی خواهد رفت که من همیشه اندیشیده‌ام همان خواهد بود

چون برنده کسی‌ست که او را خارج از گذشته اشتراکی خود باز می‌شناسیم

که دوباره در گور می‌چرخد

          بسیار مهم است وقتی کسی می‌میرد او را جایگزین کنی

          و هرگز یک دقیقه را هم حرام نکنی

حالا، اگه نوشتن خلاق تدریس می‌کردی| چارلز بوکوفسکی

حالا، اگه نوشتن خلاق تدریس می‌کردی،

پرسید، به اونا چی می‌گفتی؟

بهشون می‌گم که رابطه عشقی بی‌رحمی داشته باشن

همورویید، دندونای خراب،

و نوشیدن شراب ارزون،

دوری کردن از اپرا و گلف و شطرنج،

برای ادامه تغییر سر تخت خواب‌شون رو

از این دیوار به اون دیوار تغییر بدن

و بعد به اونا می‌گم که

یک رابطه عشقی بی‌رحم دیگه داشته باشن

و هرگز از روبان ابریشمی ماشین تحریر استفاده نکنن،

از پیک نیک خانوادگی دوری کنن

یا تبدیل به یه عکس شدن در باغ گل رز،

همینگوی رو فقط یه بار بخونن،

از فاکنر بگذرن،

گوگول رو رد کنن،

به عکس‌های گرترود استاین خیره بشن

و شروود اندرسن رو توو رختخواب بخونن

وختی که دارن ریتز کراکر می‌خورن،

ضمنا اونایی که مدام از

آزادی جنسی حرف می‌زنن

بیشتر از شما وحشت‌زده هستن.

به ای. پاور. بیگز گوش کنید

از رادیو وقتی که

در حال پیچیدن تنباکوی بول دورهام در تاریکی هستید

در یه شهر غریب

با یه روز دیگه به اجاره

بعد از ترک کردن

دوستان، اقوام و کارها.

هرگز خودتون رو برتر تصور نکنید و یا برحق

و هرگز سعی نکنید که چنین باشید.

یک رابطه عاشقانه ناشاد دیگه رو تجربه کنید.

یه مگس رو یه پرده تابستونی رو تماشا کنید.

هیچوقت سعی نکنید که موفق و کامیاب بشید.

بیلیارد بازی نکنید.

درست و حسابی خشمگین بشید

وقتی می‌بینید که لاستیک ماشین پنچرشده.

ویتامین مصرف کنید اما وزنه نزنید یا به طور منظم ندوید.

بعد از تمام اینها

روش کار رو وارونه کنید.

رابطه عاشقانه خوشی داشته باشید.

و چیزی که

ممکنه یاد بگیرید

اینه که، هیچ‌کسی چیزی نمی‌دونه-

نه دولت، نه موش‌ها

نه شلنگ باغستان یا ستاره قطبی.

و اگه روزی مچ من رو بگیری

که در حال تدریس نوشتن خلاق هستم

و این متن رو برام بخونی

یک A سرراست برات ظاهر می‌کنم

درست از بشکه ترشی.