شنیدن بروکنر از رادیو
در عجبم که چرا در جنون مطلق نیستم
در مورد آخرین جدایی‌ام
از دوست‌دختر اخیرم
در عجبم که چرا در خیابان‌ها نمی‌رانم
مست
در عجبم که چرا در اتاق‌خواب نیستم
در تاریکی
در تاریکی سخت-شدید
در حال تعمق
دریده-شکاف‌خورده از افکار ناتمام
به گمانم
در نهایت
مثل یک مرد عادی:
زنان بسیاری را می‌شناسم
و به جای اندیشیدن،
در عجبم که چه کسی دارد او را می‌کند؟
به نظرم
دارد به یک لعنت‌شده‌ی ناچیز می‌دهد
عذاب بسیاری را در این لحظه.
شنیدن بروکنر از رادیو
بسیار مسالمت‌آمیز به نظر می‌رسد.
زنان بسیاری از این میان گذشته‌اند.
من در نهایت تنها هستم
بی‌آن‌که تنها بوده باشم.
قلم‌موی گرامباخر را برمی‌دارم
و ناخن‌هایم را با انتهای سخت‌تیزش پاک می‌کنم.
من متوجه یک خروجی برق شدم.
نگاه کن، من غلبه یافتم.
در نوشتن می‌غلتند
پمپاژ اشعار-
پسران جوان و اساتید دانشکده‌ها
زنان-همسرانی که تمام عصر شراب می‌نوشند
درحالیکه شوهرانشان در حال کارند
آنها در نوشتن می‌غلتند
همان نام‌ها در مجلات یک‌سان
نوشتن هرکدام هر سال کمی وخیم‌تر می‌شود
و اشعار بیشتری را پمپاژ می‌کنند
مانند یک ستیز است
یک ستیز است
با نشان چیرگی نامرئی
آنها داستان کوتاه یا مقاله نمی‌نویسند
یا حتا رمان
تنها می‌غلتند
در پمپاژ اشعار
هر کدام بیشتر و بیشتر شبیه دیگران به نظر می‌رسد
و کمتر و کمتر شبیه به خود،
و برخی از پسران جوان فرومانده‌اند و متوقف
اما استادان هرگز دست از کار نکشیده‌اند
و زنان-همسرانی که عصرها لب به شراب تر می‌کنند
هرگز هرگز ترکش نکرده‌اند
و پسران جوان تازه با مجلات نو ظاهر می‌شوند
و مکاتباتی میان شاعران زن یا مرد وجود دارد
و چندین بار سکس
و همه چیز مبالغه‌آمیز و بی‌‌هیجان است
وقتی اشعار دوباره ظاهر می‌شوند
آنها را تایپ می‌کنند
و به مجله بعدی لیست‌شده می‌فرستند،
و می‌خوانند
تمام چیزی را که می‌توانند
غالبا رایگان
به این امید که در پایان کسی درک کند
در پایان برایشان کف بزند
در پایان به آنها شادباش بگوید و تمییز دهد
استعدادشان را
آنها همه از نبوغ خویش مطمئن‌اند
خود-تردیدی بسیار اندکی وجود دارد،
و بیشترشان در نورث‌بیچ یا نیویورک زندگی می‌کنند،
و صورت‌هاشان مانند اشعارشان:
شبیه هم،
یک‌دیگر را می‌شناسند و
گرد آمدن و بیزاری و شگفتی و برگزیدن و بعد دور انداختن و طرد
و ادامه می‌دهند به پمپاژ اشعار بیشتر
اشعار بیشتر
اشعار بیشتر
ستیز ابلهان:
تپ تپ تپ، تپ تپ، تپ تپ تپ، تپ تپ...
توضیح مترجم: در ادبیات فولکلور انگلیسی TAP به معنای کنش سکس با دیگری دانسته می‌شود. در معنای مدرن به معنای ضربات سبک و قابل شنیدن است.
تو روز روشن چاقو خورد، از سر خیابون می‌اومد
دستاشو روی دل و رودش گرفته بود، و خون می‌چکید
رو سنگفرش.
هیچکسی حاضر نشد صف رو ترک کنه تا بهش کمک کرده باشه.
اون خودش رو به درگاه مأموریت رسوند، توی راهرو غش کرد
منشی سرش داد زد، «هی، تو، حرومزاده، چه غلطی می‌کنی؟»
بعد به آمبولانس زنگ زد اما مرد مرده بود
وقتی اونا اونجا رسیدن.
پلیس اومد و خط کشید دور لکه‌های خون
رو سنگفرش
با گچ سفید
از همه چی عکس گرفت
بعد از کسایی که منتظر غذای یکشنبه هستن خواست
اگر چیزی دیده بودن
اگر چیزی می‌دونستن
به هر دو خط بالا نه بگن.
درحالیکه پلیس در لباس‌های متحدالشکلش غرّه بود
بقیه جسد رو داخل یه آمبولانس گذاشتند.
بعد اون بی‌خانمان‌ها سیگار پیچیدند
درحالیکه منتظر غذای خودشون بودند
در مورد ماجرا حرف می‌زدن
می‌گوزیدن و سیگار می‌کشیدن
از نور خورشید لذت می‌بردن
با احساسی کاملا شبیه
سلبریتی‌‌ها.
وقتی پیر شد از نوشتن دست کشید، سطحی و سرسری کار کرد
با یه سری نقاشی و تبلیغاتی که تو روزنامۀ دِیلی بِرون برای منشی‌گری تحویل می‌داد.
هنری زن‌های آسیایی و جوون رو ترجیح می‌داد
و اونایی که می‌اومدند و کارای جزئی براش انجام می‌دادن
و عاشق اونا میشد،
اگرچه سکسی در کار نبود.
برای اونا نامه می‌نوشت، تمام نوشته‌هاش به سمت نامه‌های عاشقانه می‌رفت.
خانوما خوششون می‌اومد اما به سادگی ترکش می‌کردن
دستش می‌نداختن.
دوس داشت دوروبرش باشن.
شاید حس می‌کرد که اونا مرگ رو به تأخیر می‌ندازن
یا شاید باعث میشن که زیاد بهش فکر نکنه
یا شایدم این پسربچۀ قدیم، خیلی راحت
شق کرده بود.
یاد زن جوونی افتادم که پیشم اومد و گفت،
«قرار بود هنری میلر رو بگام قبل از اینکه بمیره
اما الان خیلی دیر شده پس تصمیم گرفتم که بیام پیش تو.»
بهش گفتم: «حرفشم نزن عزیزم.»
از سر و شکل هنری میلر تو سالای اخیر خوشم می‌اومد،
مثل بودای خردمند
اما اون چنین رفتاری نداشت.
فقط کاش جور دیگه‌ای ناپدید میشد،
برای همچین چیزی خایه‌مالی نمی‌کرد،
اونم با استفاده از اسمش.
ترجیح می‌دادم ببینمش
که در حال نوشتن کتابه
تا آخر عمرش،
درست به سمت صورت مرگ.
خُب از اونجایی که اون نتونست همچین کاری رو انجام بده
شاید کس دیگه‌ای بتونه.
یه آدم پیر خسته‌کننده
یه جایی هست
این رو مطمئنم
که می‌تونه.
البته اگه اون هوش خودشو
سر اسب‌دونی هدر نده.
بهتر از همیشه‌ای.
خوب قاپ زدی.
ریدی.
مادرم ازت متنفره.
مایه‌دار.
بهترین نویسندۀ انگلیسی‌زبان خودتی.
میشه بیام ببینمت؟
مثله خودت می‌نویسم، اما بهتر.
چرا بِ‌اِم‌وِ می‌رونی؟
چرا شعرخونی‌های بیشتری اجرا نمی‌کنی؟
هنوز می‌تونی شق کنی؟
آلن گینزبرگ رو می‌شناسی؟
نظرت دربارۀ هنری میلر چیه؟
میشه یه مقدمه برای کتاب بعدیم بنویسی؟
یه عکس از سلین برات فرستادم.
ساعت جیبی بابابزرگم رو برات فرستادم.
ژاکتی که برات فرستادم رو زنم به شکل باواریایی دوخته.
تا حالا با میکی روک مست کردی؟
یه دختر نوزده سالم. میام و خونت رو تمیز می‌کنم.
تو یه حرومزادۀ متعفنی که به مردم می‌گه شکسپیر خوندن نداره.
نظرت در مورد نورمن میلر چیه؟
چرا از همینگوی میزنی؟
چرا تولستوی رو می‌کوبی؟
زندونم هر وقت بیام بیرون میام می‌بینمت.
خیلی مبتذلی. افتضاح.
زندگی لعنتیمو نجات دادی.
چرا از زنها متنفری؟
عاشقتم.
شعراتو تو مهمونیا می‌خونم.
واقعا تموم اون چیزا سرت اومده؟
چرا مست می‌کنی؟
سر مسابقۀ اسب‌دونی دیدمت اما نخواستم مزاحمت شم.
می‌خوام رابطمون رو از نو بسازیم.
واقعا تمام شبا بیداری؟
سر پیک‌زدن پوزتو می‌زنم.
از شروود اندرسِن میزنی.
تا حالا اِزرا رو دیدی؟
تنهام و هر شب بهت فکر می‌کنم.
فکر می‌کنی کیو داری احمق می‌کنی؟
سینه‌هام اونقدرا نیست اما رونام حرف نداره.
گاییدمت.
زنم ازت بیزاره.
میشه شعرامو بخونی و نظرت رو برام بفرستی؟
می‌خوام تمام نامه‌هایی که برام نوشتی رو منتشر کنم.
جلقی پست، هیچکی رو نمی‌تونی احمق کنی.
تعقیب
در اعماق جنگل تصویر تو مرا تعقیب می‌کند. -راسین
پلنگی‌ست که در کمین من است:
روزی مرگ مرا رقم خواهد زد؛
حرصش جنگل‌ها را شعله‌ور کرده است،
او شاهانه‌تر از خورشید در پی شکار پرسه می‌زند.
نرم و آرام می‌لغزد،
همیشه پشت سرم در حرکت است.
از شوکرانی بی‌ثمر، غار غار ویرانگر کلاغان می‌آید:
شکار برقرار است و دام را ظاهر می‌کند.
با پوست خراشیده از خارها به سختی بر صخره‌ها حرکت می‌کنم
خسته و فرورفته در ظهر سفید حاد.
در امتداد شبکۀ سرخ رگ‌هاش
چه آتش‌هایی دوان است، چه اشتیاقی تکان‌دهنده است؟
سیری‌ناپذیر در کاوشی زمینی‌ست برای غارت
محکوم‌شده به دلیل خطای اجدادی ما
گریان‌خروشان: خون، بگذار خون ریخته شود.
گوشت باید زخم نارس دهانش را با حرص و ولع بخورد.
دندان‌های درنده و پرشهوت شدیدا شق‌اند.
غضب سوزان خز او؛
بوسه‌هایش سرخ است و هر چنگالش یک رز بومی،
عقوبت این اشتها را ارضا می‌کند.
در ردپای این گربۀ وحشی
زنان زغال و نیم‌سوزشده خوابیده‌اند
چون مشعل‌هایی برای لذاتش،
طعمۀ بدن گرسنۀ او می‌شوند.
اکنون تپه‌ها چون تهدیدی گشوده می‌شوند، سایه‌ای از تخم‌ریزی؛
شنلی از تاریکی عمیق شرجی بیشه‌های داغ را می‌پوشاند؛
غارتگری سیاهپوست که عشق او را می‌کِشد
در روانی ران‌هاش، همگام با من می‌آید
پشت بیشه‌زار انبوه-آشفتۀ چشمانم
در کمین است، در کمین رؤیاها
رخشان است چنگال‌هایی که گوشت را بی‌اندام می‌کند
و گرسنه است، گرسنه، آن ران‌های شق و کشیده.
شهوتش مرا به دام می‌اندازد، درختان را روشن می‌کند،
و من شتابناک در پوستم مشتعل می‌شوم
با چه سکونی، با چه خنکایی می‌تواند مرا بلیسد
وقتی شهوتناک می‌سوزد و آن خیرگی زرد را نشان می‌کند؟
قلبم را پرت می‌کنم تا متوقف شود،
برای رفع تشنگی‌اش خونریزی می‌کنم؛
می‌خورد، و هنوز در جستجوی غذاست،
خواهان یک قربانی مطلق است.
صدایش در کمین من است، یک نشئگی را تکه تکه ظاهر می‌کند،
جنگل افسرده ویرانه‌ای از خاکستر می‌شود؛
وحشت‌زده از خواستی پنهانی، شتابان می‌گریزم
از اشعه‌های چنین تجاوزی.
وارد برج ترس‌هایم می‌شوم،
درهایم را بر آن گناه تاریک بسته‌ام،
در را چفت می‌کنم، هر دری را چفت می‌کنم.
خون پرشتاب می‌شود، در گوش‌هام می‌چرخد:
صدای پای پلنگ روی پله‌هاست،
بالا می‌آید و بالاتر از پله‌ها.
برای عارفه سیاقی
صورتم را بر آسمان چرخاندم
صفحه‌ای مشتق از حیات-نیستی‌ست یا شکلی زیست‌شناختی که از مرگ فاصله می‌گیرد؟
و در نهان، حرکت آرام مرگ است که تکانه‌هایی نابهنگام می‌سازد؟
دو حفره، دهانم را به چه شکلی تبدیل خواهد کرد، آنچه از سیلان چیزهای نام‌گذاری‌شده بر خیالم می‌گذرد؟
سعی در ایجاد معنا، ویرانه‌های مغز را به نیروی گریز بدل خواهد کرد؟ شتابی عتیق، جنونی از عبور خواهد بود؟
بر صورت، سطحی از آسمان را خیال می‌کنم
خشونتی میان‌ستاره‌ای چیزی را محو خواهد کرد.
حرکت شبیه سبک‌شدن تن از تن است
وقتی خیال به مغز مخابره می‌شود
و تنی می‌سازد از تبدیل، اتمیک:
لب‌های تو خیال را به جنگلی بنفش خواهد برد
در یک اتاق احاطه‌شده با امواج الکترومغناطیس
با حروفی معلق، چون ستون‌های بابِل،
دست‌هایی که تقطیع را با کلمات تازه ادامه خواهد داد
لابیرنتی از لغزیدن بر اندام‌های مشدد بر سوائق
دمی برای صورت‌نهادن بر صورتت
وقوعی که فراموشی لغت را به تصاویر گریزان از تفسیر بدل خواهد کرد.
نه، من نمی‌توانم کسی که هستی را دوست داشته باشم،
آنچه هستی حقیقتا یک اشتباه است
با این حال، ملاحتی در تو وجود دارد که پیشی می‌گیرد
از آنچه سرسختانه هستی.
چیزی برای توست اما متعلق به تو نیست،
که از آغاز در تو هست اما از تو جدا شده است
که با احتیاط، به تو نزدیک می‌شود
ترسان از مهابت وهیبت مهارنشدنی خودش.