نظرات دربارۀ آخرین کتاب شعرم|چارلز بوکوفسکی
بهتر از همیشه‌ای.
خوب قاپ زدی.
ریدی.
مادرم ازت متنفره.
مایه‌دار.
بهترین نویسندۀ انگلیسی‌زبان خودتی.
میشه بیام ببینمت؟
مثله خودت می‌نویسم، اما بهتر.
چرا بِ‌اِم‌وِ می‌رونی؟
چرا شعرخونی‌های بیشتری اجرا نمی‌کنی؟
هنوز می‌تونی شق کنی؟
آلن گینزبرگ رو می‌شناسی؟
نظرت دربارۀ هنری میلر چیه؟
میشه یه مقدمه برای کتاب بعدیم بنویسی؟
یه عکس از سلین برات فرستادم.
ساعت جیبی بابابزرگم رو برات فرستادم.
ژاکتی که برات فرستادم رو زنم به شکل باواریایی دوخته.
تا حالا با میکی روک مست کردی؟
یه دختر نوزده سالم. میام و خونت رو تمیز می‌کنم.
تو یه حرومزادۀ متعفنی که به مردم می‌گه شکسپیر خوندن نداره.
نظرت در مورد نورمن میلر چیه؟
چرا از همینگوی میزنی؟
چرا تولستوی رو می‌کوبی؟
زندونم هر وقت بیام بیرون میام می‌بینمت.
خیلی مبتذلی. افتضاح.
زندگی لعنتیمو نجات دادی.
چرا از زنها متنفری؟
عاشقتم.
شعراتو تو مهمونیا می‌خونم.
واقعا تموم اون چیزا سرت اومده؟
چرا مست می‌کنی؟
سر مسابقۀ اسب‌دونی دیدمت اما نخواستم مزاحمت شم.
می‌خوام رابطمون رو از نو بسازیم.
واقعا تمام شبا بیداری؟
سر پیک‌زدن پوزتو می‌زنم.
از شروود اندرسِن میزنی.
تا حالا اِزرا رو دیدی؟
تنهام و هر شب بهت فکر می‌کنم.
فکر می‌کنی کیو داری احمق می‌کنی؟
سینه‌هام اونقدرا نیست اما رونام حرف نداره.
گاییدمت.
زنم ازت بیزاره.
میشه شعرامو بخونی و نظرت رو برام بفرستی؟
می‌خوام تمام نامه‌هایی که برام نوشتی رو منتشر کنم.
جلقی پست، هیچکی رو نمی‌تونی احمق کنی.
تعقیب|سیلویا پلات
تعقیب
در اعماق جنگل تصویر تو مرا تعقیب می‌کند. -راسین
پلنگی‌ست که در کمین من است:
روزی مرگ مرا رقم خواهد زد؛
حرصش جنگل‌ها را شعله‌ور کرده است،
او شاهانه‌تر از خورشید در پی شکار پرسه می‌زند.
نرم و آرام می‌لغزد،
همیشه پشت سرم در حرکت است.
از شوکرانی بی‌ثمر، غار غار ویرانگر کلاغان می‌آید:
شکار برقرار است و دام را ظاهر می‌کند.
با پوست خراشیده از خارها به سختی بر صخره‌ها حرکت می‌کنم
خسته و فرورفته در ظهر سفید حاد.
در امتداد شبکۀ سرخ رگ‌هاش
چه آتش‌هایی دوان است، چه اشتیاقی تکان‌دهنده است؟
سیری‌ناپذیر در کاوشی زمینی‌ست برای غارت
محکوم‌شده به دلیل خطای اجدادی ما
گریان‌خروشان: خون، بگذار خون ریخته شود.
گوشت باید زخم نارس دهانش را با حرص و ولع بخورد.
دندان‌های درنده و پرشهوت شدیدا شق‌اند.
غضب سوزان خز او؛
بوسه‌هایش سرخ است و هر چنگالش یک رز بومی،
عقوبت این اشتها را ارضا می‌کند.
در ردپای این گربۀ وحشی
زنان زغال و نیم‌سوزشده خوابیده‌اند
چون مشعل‌هایی برای لذاتش،
طعمۀ بدن گرسنۀ او می‌شوند.
اکنون تپه‌ها چون تهدیدی گشوده می‌شوند، سایه‌ای از تخم‌ریزی؛
شنلی از تاریکی عمیق شرجی بیشه‌های داغ را می‌پوشاند؛
غارتگری سیاهپوست که عشق او را می‌کِشد
در روانی ران‌هاش، همگام با من می‌آید
پشت بیشه‌زار انبوه-آشفتۀ چشمانم
در کمین است، در کمین رؤیاها
رخشان است چنگال‌هایی که گوشت را بی‌اندام می‌کند
و گرسنه است، گرسنه، آن ران‌های شق و کشیده.
شهوتش مرا به دام می‌اندازد، درختان را روشن می‌کند،
و من شتابناک در پوستم مشتعل می‌شوم
با چه سکونی، با چه خنکایی می‌تواند مرا بلیسد
وقتی شهوتناک می‌سوزد و آن خیرگی زرد را نشان می‌کند؟
قلبم را پرت می‌کنم تا متوقف شود،
برای رفع تشنگی‌اش خونریزی می‌کنم؛
می‌خورد، و هنوز در جستجوی غذاست،
خواهان یک قربانی مطلق است.
صدایش در کمین من است، یک نشئگی را تکه تکه ظاهر می‌کند،
جنگل افسرده ویرانه‌ای از خاکستر می‌شود؛
وحشت‌زده از خواستی پنهانی، شتابان می‌گریزم
از اشعه‌های چنین تجاوزی.
وارد برج ترس‌هایم می‌شوم،
درهایم را بر آن گناه تاریک بسته‌ام،
در را چفت می‌کنم، هر دری را چفت می‌کنم.
خون پرشتاب می‌شود، در گوش‌هام می‌چرخد:
صدای پای پلنگ روی پله‌هاست،
بالا می‌آید و بالاتر از پله‌ها.